Korkularımızın sebebi nedir?



Bugün Konya'dan Ankara'ya gitmek üzere yola çıktım. Konya'da okuyorum, Ankara'da yaşıyorum. Üzgünüm ama trenimi akşama ertelemek zorunda kaldım. Çünkü normalde dün gerçekleşecek olan ek dersimizi hoca bu güne erteledi. Yani aslında bu saatlerde çoktan evde olmalıydım. Trenim saat 16:20'deydi fakat ders dolayısıyla treni akşam 21:15'e ertelemek zorunda kaldım. Şuan vagondaki tek kız benim. Tabi ki bu beni korkutmuyor fakat yaklaşık 1 saat sonra inip dolmuşa binmem gerekecek. Normalde ilk hedefim annemlere sürpriz yapmaktı. Bugün babam çalıştığı için zaten beni gardan alacak biri yoktu. Gar eve uzak ve annemin de ehliyeti yok. Maalesef bir abim ya da ablam da yok. Sadece erkek kardeşim var o da ehliyet alacak yaşta değil. Her neyse, ben geceye kaldığım için sürpriz yapmaktan vazgeçtim ve anneme haber verdim oda kardeşimle birlikte beni gardan almaya dolmuşla gelecek.

Neden vazgeçtim sürprizden biliyor musunuz? Çünkü korktum… Ne acıdır ki korktum. Cesaret edemedim. İçimdeki ses hep haber vermem gerektiğini söyledi. Buradan Özgecan Aslan'ı anmak istiyorum. Allah rahmet eylesin. Ondan önce de böyle şeylerden korkardım fakat onun yaşadıklarından sonra (çoğu genç kız-kadın gibi) daha da korkmaya başladım geceleri dolmuşa, otobüse, minibüse binmeye.

Şuan bu yazımı trende yazıyorum, dolmuş gelmez de annemler beni almaya gelemezse korkusu bile var içimde. Kendi insanımızdan, şöfor abimiz, amcamızdan korkuyorum. Korkmak istemediğim halde korkmak beni o kadar üzüyor ki. Öğle vaktinde eve gitmiş olmayı çok isterdim... Neyse eğer sağ salim varırsam Allah'ın izniyle, bu yazımı sizler de paylaşacağım. Saat: 21:34

Çok şükür sağ salim gelebildim, iyiki söylemişim annemlere çünkü dolmuşta tek yolcu ben olacaktım. Sadece şöfor ve yanında bir arkadaşı daha... Belki bir şey olmayacaktı ama ben inene kadar korkudan ölecektim. Neyse ki bunlar yaşanmadı. Allah kimseye de yaşatmasın...  Herkese iyi geceler :) 23:39



Yorumlar

  1. Yazınızı okuyunca milyonlarca haber geçti gözümün önünden ve ne yazık ki her kadın aynı şekilde evden çıkıyor. Dolmuşta, otobüste tek kadın kendiniz olduğunu fark ettiğinde bile tedirgin olup iki üç durak öncesinde inilebiliyor. Bunları sorun edecek haldeyiz ne yazık ki, hep sağlıcakla kalın ve umarım hiçkimsenin başına kötü olaylar gelmez.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Umarım... Gerçekten tamamiyle o an hissettiklerimi yazdım, korktuğuma bile üzüldüm. Güzel dilekleriniz için teşekkür ederim, siz de hep sağlıcakla kalın :)

      Sil
  2. Her gün bu tür haberler duymaktan bıkmışken Özgecan Aslan haberi resmen yıktı geçti ruhumu. Hala unutamadım ve unutmamam gerek. Onun gibi nicesi de var. Bende artık o korkuyla yaşıyorum. Ne zaman bu hale geldiğimizi de aklım almıyor. Güzel bir yazıydı. Bazen geçmiş geçmişte kalamıyor.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Teşekkür ederim yorumun için, keşke böyle şeyler yaşanmasaydı da ben sadece yoldaki güzel maceramı yazabilseydim buraya ama ne yazıkki işte bu hale geldik.

      Sil
  3. Korkmakta haklısınız, ne yazık ki bu konularda kötü günlerden geçtik, geçiyoruz toplum olarak. Yazınız, bu konudaki her şeyin özeti aslında. Umarım ki, gelecekte, insanların toplu taşımalarda seyahat ederken düşündüğü tek şey varacağı yere geç kalmamak, rahatsız olduğu tek şey klima olur, böyle basit şeyler olur. Umarım ki insanlar artık korkmaz. Kaleminize sağlık :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Evet, umarım böyle korkular yaşamaktan kurtuluruz... Teşekkür ederim :)

      Sil
  4. bu ülkede malesef ki hep korkacak bir şeylerimiz oluyor. ama bunlara bağlı kalarak yaşamak da ne kadar yaşamak olur bilmiyorum.. ihtiyatlı olmakta ama yaşamaya devam etmekte fayda var. hepimizin korkuları var tabi derinde ya da yüzeyde, hayatımıza verdiğimiz yön, girdiğimiz yollar her kararımız etkileniyor bunlardan..
    tek dileğim güzel günler göreceğimize dair inancımızı kaybetmememiz. sevgiler =)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. bu arada blogunuzu takibe almak için olan yeri bulamadım, acaba yok mu? :)

      Sil
    2. Çok güzel bir dilek hiç bir zaman inancımızı kaybetmemek lazım gerçekten, sayfamda yoktu ama ekledim en üstte sağda :) sevgiler... :)

      Sil
  5. Bloğunuzu Yen'i keşfettim bende beklerim:)

    YanıtlaSil
  6. Kesinlikle bu utanç bize ait değil, umarım... Yorumun için teşekkürler İlkay :)

    YanıtlaSil
  7. En büyük korku unutulmakdır.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Bu "unutulmak" kim tarafından unutulduğunuza bağlı aslında.

      Sil
    2. Her kim olursa olsun ,unutlursa insan diye bir sey kalmaz geriye bişey

      Sil
    3. Bu da bir görüş tabi ki :)

      Sil
  8. Bu yorum yazar tarafından silindi.

    YanıtlaSil
  9. ay hızlı tren varmış o mu :) dolmuşla nereye gitcen ki ankarada ne tarafa :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Evet hızlı tren :)) adres vermeyeyim şimdi ahahhah :))

      Sil
    2. ay onu biliyom yaaa, ankaradan istanbula geldim ben de, izmirden ankaraya ordan istanbula. ankara hayranıyım da ondan diyom yani ne tarafa gittin dolmuşla, gardan herhalde di mi. ordan nereye dolmuş diye merak ettim ki, etlike mi gidiyo diye. hiç dolmuş hatırlamıyom ordan kalkan ondan sordumdu. yazın eski onu biliyooom :)

      Sil
  10. taam adres verme peki, ankara sevgimden sordumdu, ben de beğendikin orda oturdumdu. genel olarak yön sölersin diye sormuştum. olsun üzme canınııı :)

    YanıtlaSil
  11. baksanaaa, gift yazına yorum yapmıştıııım görüşürüüz :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. İlçedeyiiim, ulustaki garda inmedimm :)) ayy görmedimki :))

      Sil
  12. Ne yazık ki ben de yaşım büyüdüğü halde eskisinden daha çok korkar ve ileriyi düşünmeye başlar oldum. Akşamları teksem, 1 saat sonra otobüsler çok boş olur mu şimdi mi gitsem vs. gibi düşünceler sarıyor. Keşke kötü olaylar yaşanmasa, biz de böyle korkmasak..

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Film İncelemesi | Altıncı His (The Sixth Sence)

STEFAN ZWEIG'İN HAYATI | ESRARENGİZ ÖLÜMÜ | NEDEN İNTİHAR ETTİ?

VİCTOR HUGO | BİR İDAM MAHKUMUNUN SON GÜNÜ