Aydınlatıcı çalışmaların en iyisi, tarihtir.

Herkese yeniden merhaba! Bu gün sizlere severek izlediğim, herkesin övgüyle bahsettiği yabancı bir diziden söz etmek istiyorum.  Son zamanlarda isminden oldukça söz ettirdi. İzlemediyseniz bile duyduğunuzu düşünüyorum. Dizinin konusu kısaca şöyle; 17 yaşında lise öğrencisi olan Hannah Baker, intihar ediyor ve kendisinin ölümüne neden olan insanların her birine bir kaset kaydediyor. Onu ölüme adım adım sürükleyen sebepler bu kasetlerde saklı. Biz de bu kasetleri yine 17 yaşında ve lise öğrencisi olan Clay Jensen aracılığıyla dinliyoruz. Clay aynı zamanda Hannah'ya aşık.  Ayrıca dizi bir kitaptan uyarlanmış. Ben kitabı okumadım ama bazı farklılıklar olduğunu duydum. Zaten her zaman öyle olur... Eminim kitap daha güzeldir :) En önemli fark şuymuş, dizide Hannah bileklerini keserek intihar ediyor ama kitapta hap içerek ölüyormuş. Ama bence dizide böyle yapmaları çok iyi olmuş, çünkü o sahne çok çok çok etkileyiciydi ve intihara meyilli olan insanların aslı...

İlkokuldan başlayarak size öğrenim hayatımı anlatmak istiyorum bu gün. Ben çok anaç bir çocuktum. Eğlenceliydim konuşkandım. Ama annemden hiç ayrı kalmamıştım. Ana okuluna falan da gitmemiştim. İlk kez okula gidecektim yani. İlk gün annem beni okula götürdü. Çok iyi hatırlıyorum, sıraya oturdum ve annemin eteğine yapıştım beni bırakma diye. Sımsıkı tutuyordum... Sonra sıra arkadaşımın hiç ağlamadığını gördüm. Sakinleştim... Onun varlığı bana güç verdi. Neyse ki öğretmenim de çok iyiydi. Ama kıskandığım öğrenciler yok değildi. Birkaç tane çalışkan, anneleri her şeye atlayan kız tipleri falan olur ya, onlardan bizde de vardı. Hoca hep onları en öne oturturdu. Bende kıskanırdım... Ama tembel bir çocuk değildim. Annem bana okumayı öğretmişti. Hepimizin elmaları vardı. Hoca okumayı sökenlerin almalarını kırmızıya boyardı. Benimki de kırmızıydı... Sonra bir gün son ders oldu okul bitecekti, hoca da sessiz duran kümeyi ilk önce çıkaracağını söyledi. Bizim küme konuşuyordu ama ben çiçek olmuş...