Vicdan
Tembellikten kurtulma yolları, olumlu düşünme yolları, hayata bağlanma yolları... Google amcada arattığım ve hiç bir zaman uygulayamadığım şeyler bunlar. Etrafıma bakıyorum ve insanların gayet olumlu, umursamaz, anı yaşayan tipler olduğunu gördükçe onları o kadar kıskanıyorumki. Ben neden böyle olamıyorum? Çok üzgünüm. Ben hiç bir şeyi kafama takmadan yaşayamıyorum. Ya da ne bileyim üzülecek bir şey olmasa bile hayvanlara üzülüyorum, ırkçılıkla karşı karşıya kalan insanlara üzülüyorum, ailesinden kötü muamele gören insanlara üzülüyorum yani her kötü şeye üzülüyorum. Keşke üzgün olduğumu değil de nasıl mutlu olduğumu anlatabilsem burada. ''Mutluluğun Altın Kuralları'' diye bir yazı paylaşsam mesela, binlerce yorum gelse ve herkes bana teşekkür etse.''Sayende bir nebze de olsa mutlu oldum.'' dese... Öyle çok isterdim ki şu yazdığımı yaşamayı. Maalesef ben anı yaşayan değil de kötülükleri düşünen paydadayım. Benim tek mutluluğum değer verdiğim insanla...