TREN 3

Okumanız Gerekenler:

Tren-1
Tren-2


Sevdiğim adam, 

artık yoktu...

Otobüs ilerledikçe kalbimin hızı azalıyordu.

Hala inanamıyordum gerçek miydi tüm bu yaşananlar. Onca güzel gün, anı hepsi çöp olmuştu.

İneceğim durağa geldiğimde evimin sokağını çok özlediğimi fark ettim.

Oysa sadece sevdiğim adamı özlediğimi zannediyordum. Ailemden bile fazla. Nasıl yapmıştım bu aptallığı.

''Bir daha kimseyi sevmeyeceğim!''dedim kendime.

Evime geldim. Annem açtı kapıyı kocaman gülümsemesiyle.

Boynuna atladım. Gözyaşlarım öyle akıyordu ki durduramıyordum... 

Sonra babama, kardeşime sarıldım.

Annem ağladığımı görünce, dayanamadı.

Kan çanağına döndü gözleri,

o da ağladı.

Fazla konuşamadım. Yorgundum zaten.Odama çekildim.

Valizimi açtım.

Sevdiğim adama aldığım hediyeye baktım,

sonra da aynaya.

Kendimden nefret ettim.

Tam o sıra odamın kapısından bir ses ''tık tık''... Gözyaşlarımı hızla silerek ''gel!'' dedim.

Annemdi gelen.
''Anlamadım mı sanıyorsun?'' dedi.
Donakaldım.
''Neyi?'' dedim. ''İyi değilsin sen. Anlat bana.'' dedi.
Anlattım her şeyi.
Sadece sustu. Gözleri dolmuştu. Tek söylediği, ''Beni de çok üzdüler kızım...'' oldu.

Şaşırdım. Onu üzen kimdi? Hiç bilmiyordum.  Sadece sarıldım ona. Eski yaralarını deşmek istemiyordum.

Ağlarken uyuyakalmışım.

Sabah uyandığımda başım resmen gümbürdüyordu. Geceden beri bakmadığım telefonuma uzandım.
şarjı bitmişti.
Şarja takıp açtım. Yeni bir mesaj;

''Tam da geldiğin gün böyle bir şey yaşadığına inanamıyorum. Kaza için çok üzgünüm canım arkadaşım. Başın sağolsun...''