Korkularımızın sebebi nedir?
Bugün Konya'dan
Ankara'ya gitmek üzere yola çıktım. Konya'da okuyorum, Ankara'da yaşıyorum.
Üzgünüm ama trenimi akşama ertelemek zorunda kaldım. Çünkü normalde dün
gerçekleşecek olan ek dersimizi hoca bu güne erteledi. Yani aslında bu saatlerde
çoktan evde olmalıydım. Trenim saat 16:20'deydi fakat ders dolayısıyla treni
akşam 21:15'e ertelemek zorunda kaldım. Şuan vagondaki tek kız benim. Tabi ki
bu beni korkutmuyor fakat yaklaşık 1 saat sonra inip dolmuşa binmem gerekecek.
Normalde ilk hedefim annemlere sürpriz yapmaktı. Bugün babam çalıştığı için
zaten beni gardan alacak biri yoktu. Gar eve uzak ve annemin de ehliyeti yok.
Maalesef bir abim ya da ablam da yok. Sadece erkek kardeşim var o da ehliyet
alacak yaşta değil. Her neyse, ben geceye kaldığım için sürpriz yapmaktan
vazgeçtim ve anneme haber verdim oda kardeşimle birlikte beni gardan almaya
dolmuşla gelecek.
Neden vazgeçtim
sürprizden biliyor musunuz? Çünkü korktum… Ne acıdır ki korktum. Cesaret
edemedim. İçimdeki ses hep haber vermem gerektiğini söyledi. Buradan Özgecan
Aslan'ı anmak istiyorum. Allah rahmet eylesin. Ondan önce de böyle şeylerden
korkardım fakat onun yaşadıklarından sonra (çoğu genç kız-kadın gibi) daha da
korkmaya başladım geceleri dolmuşa, otobüse, minibüse binmeye.
Şuan bu yazımı
trende yazıyorum, dolmuş gelmez de annemler beni almaya gelemezse korkusu bile
var içimde. Kendi insanımızdan, şöfor abimiz, amcamızdan korkuyorum. Korkmak
istemediğim halde korkmak beni o kadar üzüyor ki. Öğle vaktinde eve gitmiş
olmayı çok isterdim... Neyse eğer sağ salim varırsam Allah'ın izniyle, bu
yazımı sizler de paylaşacağım. Saat: 21:34
Çok şükür sağ salim gelebildim, iyiki söylemişim annemlere çünkü dolmuşta tek yolcu ben olacaktım. Sadece şöfor ve yanında bir arkadaşı daha... Belki bir şey olmayacaktı ama ben inene kadar korkudan ölecektim. Neyse ki bunlar yaşanmadı. Allah kimseye de yaşatmasın... Herkese iyi geceler :) 23:39
Yazınızı okuyunca milyonlarca haber geçti gözümün önünden ve ne yazık ki her kadın aynı şekilde evden çıkıyor. Dolmuşta, otobüste tek kadın kendiniz olduğunu fark ettiğinde bile tedirgin olup iki üç durak öncesinde inilebiliyor. Bunları sorun edecek haldeyiz ne yazık ki, hep sağlıcakla kalın ve umarım hiçkimsenin başına kötü olaylar gelmez.
YanıtlaSilUmarım... Gerçekten tamamiyle o an hissettiklerimi yazdım, korktuğuma bile üzüldüm. Güzel dilekleriniz için teşekkür ederim, siz de hep sağlıcakla kalın :)
SilHer gün bu tür haberler duymaktan bıkmışken Özgecan Aslan haberi resmen yıktı geçti ruhumu. Hala unutamadım ve unutmamam gerek. Onun gibi nicesi de var. Bende artık o korkuyla yaşıyorum. Ne zaman bu hale geldiğimizi de aklım almıyor. Güzel bir yazıydı. Bazen geçmiş geçmişte kalamıyor.
YanıtlaSilTeşekkür ederim yorumun için, keşke böyle şeyler yaşanmasaydı da ben sadece yoldaki güzel maceramı yazabilseydim buraya ama ne yazıkki işte bu hale geldik.
SilKorkmakta haklısınız, ne yazık ki bu konularda kötü günlerden geçtik, geçiyoruz toplum olarak. Yazınız, bu konudaki her şeyin özeti aslında. Umarım ki, gelecekte, insanların toplu taşımalarda seyahat ederken düşündüğü tek şey varacağı yere geç kalmamak, rahatsız olduğu tek şey klima olur, böyle basit şeyler olur. Umarım ki insanlar artık korkmaz. Kaleminize sağlık :)
YanıtlaSilEvet, umarım böyle korkular yaşamaktan kurtuluruz... Teşekkür ederim :)
Silbu ülkede malesef ki hep korkacak bir şeylerimiz oluyor. ama bunlara bağlı kalarak yaşamak da ne kadar yaşamak olur bilmiyorum.. ihtiyatlı olmakta ama yaşamaya devam etmekte fayda var. hepimizin korkuları var tabi derinde ya da yüzeyde, hayatımıza verdiğimiz yön, girdiğimiz yollar her kararımız etkileniyor bunlardan..
YanıtlaSiltek dileğim güzel günler göreceğimize dair inancımızı kaybetmememiz. sevgiler =)
bu arada blogunuzu takibe almak için olan yeri bulamadım, acaba yok mu? :)
SilÇok güzel bir dilek hiç bir zaman inancımızı kaybetmemek lazım gerçekten, sayfamda yoktu ama ekledim en üstte sağda :) sevgiler... :)
SilBloğunuzu Yen'i keşfettim bende beklerim:)
YanıtlaSilHemen geliyorum :) iyi okumalar :)
SilKesinlikle bu utanç bize ait değil, umarım... Yorumun için teşekkürler İlkay :)
YanıtlaSilEn büyük korku unutulmakdır.
YanıtlaSilBu "unutulmak" kim tarafından unutulduğunuza bağlı aslında.
SilHer kim olursa olsun ,unutlursa insan diye bir sey kalmaz geriye bişey
SilBu da bir görüş tabi ki :)
SilBu yorum yazar tarafından silindi.
YanıtlaSilay hızlı tren varmış o mu :) dolmuşla nereye gitcen ki ankarada ne tarafa :)
YanıtlaSilEvet hızlı tren :)) adres vermeyeyim şimdi ahahhah :))
Silay onu biliyom yaaa, ankaradan istanbula geldim ben de, izmirden ankaraya ordan istanbula. ankara hayranıyım da ondan diyom yani ne tarafa gittin dolmuşla, gardan herhalde di mi. ordan nereye dolmuş diye merak ettim ki, etlike mi gidiyo diye. hiç dolmuş hatırlamıyom ordan kalkan ondan sordumdu. yazın eski onu biliyooom :)
Siltaam adres verme peki, ankara sevgimden sordumdu, ben de beğendikin orda oturdumdu. genel olarak yön sölersin diye sormuştum. olsun üzme canınııı :)
YanıtlaSilbaksanaaa, gift yazına yorum yapmıştıııım görüşürüüz :)
YanıtlaSilİlçedeyiiim, ulustaki garda inmedimm :)) ayy görmedimki :))
SilNe yazık ki ben de yaşım büyüdüğü halde eskisinden daha çok korkar ve ileriyi düşünmeye başlar oldum. Akşamları teksem, 1 saat sonra otobüsler çok boş olur mu şimdi mi gitsem vs. gibi düşünceler sarıyor. Keşke kötü olaylar yaşanmasa, biz de böyle korkmasak..
YanıtlaSil